Met het Loofhuttenfeest (Soekot) herdenken wij onze zwerftocht door de woestijn. Veertig jaar lang woonden wij in tenten. En tegelijkertijd zijn wij ook nu nog onderweg.
De loofhutten doen denken aan onze kwetsbaarheid en afhankelijkheid van God. Volgens de traditie mag het dak van de loofhut niet helemaal dichtgemaakt worden. Je moet er de sterren doorheen kunnen zien. Dit symboliseert een open verbinding met de hemel.
Maar Soekot is ook het laatste oogstfeest. Alles is tot zijn doel gekomen. Wij mogen dankbaar genieten van al Gods zegeningen.
De loelav symboliseert de opbrengst van de oogst.
In Openbaring beschrijft Johannes hoe aan het einde der tijden de grote oogst wordt binnengehaald. Hiermee doelt hij op de rechtvaardigen die door de engelen verzameld worden. Na deze oogsttijd zal een groot bruiloftsmaal worden aangericht. De zeven dagen van Soekot is een vooruitwijzing naar dit grote feest.
Het Loofhuttenfeest is bij uitstek een ‘opgangsfeest’. Het volk moet optrekken naar Jeruzalem om daar het feest te vieren. Het is natuurlijk niet voor iedereen mogelijk om op te trekken naar Jeruzalem. Daarom vieren veel mensen het feest in Nederland, maar trekken wel op naar een plaats om samen met anderen het Loofhuttenfeest te vieren.
Daarom viert Beet Sar Sjalom het feest niet in Lelystad. Wij zoeken bij voorkeur aansluiting bij een feest in het land om daar samen met andere gemeenschappen het Feest te vieren.
Op de 1e en 8e dag van het feest en de zaterdag ertussen is er dus geen samenkomst in Lelystad.